Το ιστιολόγιο αυτό είναι κατά βάσιν ένα προσωπικό σημειωματάριο με την έννοια της ευθύνης --τουλάχιστον μέχρι στιγμής-που συγκεντρώνει εικόνες (κινούμενες και όχι) και σκέψεις ,μπορεί και στίχους ,για την παρατήρηση και την ανάπτυξη μιας συλλογικότητας δίπλα στο πάρκο.Το πάρκο έχει πολλά και σπάνια πουλιά ,καθώς και παιδιά ,που είναι θαύμα να τα παρατηρεί κανένας.Σαν ταπεινός παρατηρητής.Έχει και σιωπές χρήσιμες για να μετριέται και να βιώνεται ο χρόνος κατά το δοκούν.

Mιλάμε πάντα για το Μουσικό Σχολείο Ιλίου, δίπλα στο Πάρκο Τρίτση.

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Ασκήσεις ηλιθιότητας και α-νόητο θέαμα.


Μη κοιτάς αυτό! ( το σχολείο) :
Ασκήσεις ηλιθιότητας και α-νόητο θέαμα.
Και μη νομίσει κανένας ότι αυτές οι λογικές κατοικοεδρεύουν πολύ μακριά.

Στο video αυτό, είναι εδώ ,παρούσες κι επικίνδυνες, αυτές οι λογικές της επίκυψης, της ανόητου θεάματος ,όπου κανένας δεν συναντάει κανέναν, πόσο μάλλον τον ίδιο τον εαυτό του και τη βαθύτερη φύση του. Το σχολικό σύστημα πηγαίνει ολοταχώς στην ομοιομορφία ,στη σπουδή « της επίκυψης» .Μπορεί να φανταστεί κανένας ότι στη λογική του « νέου σχολείου»,μπορούν να υπάρξουν δυο-τρεις άνθρωποι της παραπάνω φωτογραφίας που να μπορούν να σκέφτονται τον Μότσαρτ κι ένας τέταρτος να είναι ελεύθερος να αισθανθεί τη διπλανή μπάντα από την Κινσάσα; Σ` αυτή την άψογη ηλιθιότητα που πάνε να ρίξουν όλη την κοινωνία , είναι όλοι εκεί σε σχήματα συγκεντρωτικά ,του Καλλικράτη ας πούμε ή χειρότερα του "Μνημονίου", με την κα Διαμαντοπούλου να κουνάει το δάχτυλο, απολυταρχικά σχήματα καθόλου ίδια με τα ελεύθερα σχήματα των μουσικών του δρόμου- τυχαίο ; δεν νομίζω- που αν και δεν βρίσκονται στον ίδιο τόπο και χρόνο παίζουν το «Stand By Me»

και συναντιούνται πραγματικά για να υμνήσουν τη χαρά της μουσικής και την συνύπαρξη την ίδια .Τη μουσική που έχει τη δύναμη να αποδίδει το ατομικό και το συλλογικό μαζί και να μιλάει για την ευγένεια και την ενότητα.
Ας μη συναντιούνται λοιπόν ποτέ αυτά τα ανθρωπάκια τουvideo.Δεν μας αφορά αυτό.




Δεν υπάρχουν σχόλια: