…Τρώγαμε στο ουζερί του καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου, ο Γουδέλης, ο Καββαθάς και ο Βεριόπουλος όταν μας αιφνιδίασε μια εξαιρετική πλανόδια μπάντα. Ρουμάνοι και Αλβανοί αδελφωμένοι. Τι ρούμπες, τι σουίνγκ, τι αυτοσχεδιασμοί! Τι ηρωικό πράγμα τελικά η καθημερινότητα! Μαγεία. Αυτούς πρέπει να τους επιχορηγεί το ΥΠΠΟ, πέταξε ο Βασίλης και γελάσαμε. Τώρα όμως που καλοσκέφτομαι δεν είναι αστείο. Οι μπάντες αυτές διατηρούν ακόμη εκείνο τον αυτοσχεδιαστικό τρόπο της χαράς που τόσο λείπει στα μαραζωμένα μας στέκια. Θυμάσαι Νιόνιο;
Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στη τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.
Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στη τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.
(Aπόσπασμα από άρθρο του Μάνου Στεφανίδη για το Δ.Σαββόπουλο)
Oλόκληρο το άρθρο έχει ενδιαφέρον και θα αναρτηθεί ,αλλά τώρα για μας έχει σημασία η τέχνη και η επιβίωση ( εννοώ του σχολείου )
Έχει μεγάλη σημασία ο αυτοσχεδιαστικός τρόπος της χαράς των μουσικών του δρόμου, για τους οποίους καλό θα ήταν μια καλή παρουσίαση -αν και οι ίδιοι αδιαφορούν γι αυτό -αλλά έχει σημασία για μας ,για την επανατοποθέτηση της μουσικής στη βαθύτερη ουσία της.
Oλόκληρο το άρθρο έχει ενδιαφέρον και θα αναρτηθεί ,αλλά τώρα για μας έχει σημασία η τέχνη και η επιβίωση ( εννοώ του σχολείου )
Έχει μεγάλη σημασία ο αυτοσχεδιαστικός τρόπος της χαράς των μουσικών του δρόμου, για τους οποίους καλό θα ήταν μια καλή παρουσίαση -αν και οι ίδιοι αδιαφορούν γι αυτό -αλλά έχει σημασία για μας ,για την επανατοποθέτηση της μουσικής στη βαθύτερη ουσία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου