"Η καλύτερή μου μέρα¨είπε ένα παιδί κι όλα
Και ξεχύθηκαν μπροστά σε ένα δρομο που τον άνοιξαν τα ίδια
.Ένα δρόμο μεσα σε μια κοινωνία παράλυτη και φοβισμένη.
Που της επιβάλλεται να φτωχαίνει καθε μέρα ,
να ξεχάσει ποια έιναι ,από πού ήρθε και τι είναι
.Να ξεχάσει τον Αλκαίο ,τη Σαπφώ,Τον Πραξιτέλη,αλλά και τους λαϊκούς
της ανθρώπους ,
τον Τσιτσάνη ,τον Βαμβακάρη, τον ήχο των γερόντων που τραγουδάνε τα ηπειρώτικα
και στηρίζονται οι ζωές των ανθρώπων.
Κι έρχεται ένα σχολείο , μέσα στην μια ηχητική μονοτονία της κατάρρευσης
μια κοινωνίας που επιβάλλει μια βαρβαρότητα να θυμίσει ποιος ήταν ο Ρήγας Φεραίος .
Έτσι η μπάντα αυτού του σχολείου παρέλασε παίζοντας τον "Θούριο"
μοναδική υπενθύμιση για την Ελευθερία.
Και οι γονείς,σε μια ενότητα, ήταν εκεί να κάνουν αυτό που τους αναλογεί
και αυτό που οφείλουν : να ανοίξουν απλά το δρόμο στο ανυπότακτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου