Το ιστιολόγιο αυτό είναι κατά βάσιν ένα προσωπικό σημειωματάριο με την έννοια της ευθύνης --τουλάχιστον μέχρι στιγμής-που συγκεντρώνει εικόνες (κινούμενες και όχι) και σκέψεις ,μπορεί και στίχους ,για την παρατήρηση και την ανάπτυξη μιας συλλογικότητας δίπλα στο πάρκο.Το πάρκο έχει πολλά και σπάνια πουλιά ,καθώς και παιδιά ,που είναι θαύμα να τα παρατηρεί κανένας.Σαν ταπεινός παρατηρητής.Έχει και σιωπές χρήσιμες για να μετριέται και να βιώνεται ο χρόνος κατά το δοκούν.

Mιλάμε πάντα για το Μουσικό Σχολείο Ιλίου, δίπλα στο Πάρκο Τρίτση.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011


San Michele-

Thanasis Papakonstantinou

( Ο ελάχιστος εαυτός)


«Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό'
τα δάκρυα μου δε σας λένε κάτι.
Λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ,
να βρω ξανά του νήματος την άκρη.»


Αυτά ίσως έλεγε το χιόνι που εμφανίστηκε στην πόλη.Ή και το ενδεχόμενο του χιονιού αν θέλετε.

Τι έγινε λοιπόν εδώ ,σ αυτή πόλη ,σ αυτή τη χώρα που το κράτος -τροφός πάγωνε σιγά σιγά κι αυτό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης;
Τι έγινε λοιπόν που μετά το κράτος –τροφό έρχονται αυτοί που αρπάζουν την επιμέλεια
–οι καιροφυλακτούντες– που αποδεικνύονται φυσικά ανύπαρκτοι
και επικίνδυνοι μονίμως.

Ποιος θα βρει την άκρη του νήματος;

Τουλάχιστον θα αναγνωριστεί στους εφήβους ,στα παιδιά η λαχτάρα ,το δικαίωμα ,
το χιόνι (και ακόμα καλύτερα η υποψία χιονιού) να ανατρέπει την γκρίζα καθημερινότητα;
Mε αγάπη λοιπόν δίπλα , γνήσιες εικόνες συλλογικότητας και βλέπουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)