Το ιστιολόγιο αυτό είναι κατά βάσιν ένα προσωπικό σημειωματάριο με την έννοια της ευθύνης --τουλάχιστον μέχρι στιγμής-που συγκεντρώνει εικόνες (κινούμενες και όχι) και σκέψεις ,μπορεί και στίχους ,για την παρατήρηση και την ανάπτυξη μιας συλλογικότητας δίπλα στο πάρκο.Το πάρκο έχει πολλά και σπάνια πουλιά ,καθώς και παιδιά ,που είναι θαύμα να τα παρατηρεί κανένας.Σαν ταπεινός παρατηρητής.Έχει και σιωπές χρήσιμες για να μετριέται και να βιώνεται ο χρόνος κατά το δοκούν.

Mιλάμε πάντα για το Μουσικό Σχολείο Ιλίου, δίπλα στο Πάρκο Τρίτση.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011


Οι εκχιονιστές 
Γ.Ρούσση, άγνωστου φωτογράφου του Πηλίου,δεκαετία του `50

Αυτό τον τελευταίο καιρό,άνθρωποι από τη σχολική κοινότητα Ιλίου,παιδιά ,καθηγητές,γονείς ή και φίλοι τους ,μέσα στα κρύα που έπεσαν ,έκαναν διάφορα πράγματα στην πόλη .Μικρές ή μεγάλες δράσεις ,δεν έχει και τόσο σημασία.Σημασία έχει η σύμπτωση,όχι η πρόσκρουση ,όπως έλεγε μια γαλλική ταινία " το μίσος'.Και για την σύμπτωση ,μέσα στο κρύο ( κυριολεκτικά και μεταφορικά) να παράγεις θερμότητα ,πρέπει να είσαι έτοιμος,δεν σου τυχαίνει.

Η παραπάνω εικόνα είναι μια γνήσια εικόνα  που μπορούμε να την αφιερώσουμε στις συλλογικότητες που ανοίγουν δρόμους.


Δεν υπάρχουν σχόλια: