Το ιστιολόγιο αυτό είναι κατά βάσιν ένα προσωπικό σημειωματάριο με την έννοια της ευθύνης --τουλάχιστον μέχρι στιγμής-που συγκεντρώνει εικόνες (κινούμενες και όχι) και σκέψεις ,μπορεί και στίχους ,για την παρατήρηση και την ανάπτυξη μιας συλλογικότητας δίπλα στο πάρκο.Το πάρκο έχει πολλά και σπάνια πουλιά ,καθώς και παιδιά ,που είναι θαύμα να τα παρατηρεί κανένας.Σαν ταπεινός παρατηρητής.Έχει και σιωπές χρήσιμες για να μετριέται και να βιώνεται ο χρόνος κατά το δοκούν.

Mιλάμε πάντα για το Μουσικό Σχολείο Ιλίου, δίπλα στο Πάρκο Τρίτση.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011






Μια απορία και μια παρατήρηση:Οι άνθρωποι του Καλλιτεχνικού  ήταν εκεί, όπως πάντα ,από τότε που ήρθαμε σε επαφή.Ήταν εξαιρετικά άστοχο-και πρόκειται προφανώς περί λάθους-να μην αναφέρονται στο πανώ .Έτυχε να μην υπάρχει και κάποια εμφανής δουλειά τους, οπότε νομίζω ότι πρέπει να προβλεφτεί για την επόμενη φορά.Ασφαλώς και γνωρίζουμε όλοι τη δυναμική που δίνουν τα καλλιτεχνικά σχολεία ,αφήστε που όλα θα ήταν καλό να ονομάζονται Καλλιτεχνικά Σχολεία.Ας προχωρήσει και στην πράξη μια ενότητα ,χαρακτηριστικό άλλωστε της ίδιας της τέχνης και της συνύπαρξης.

Σε κάποια σχολεία είναι προφανές ότι υπάρχει ένα θέμα με τα σύνολα του rock.Tα παιδιά που εμφανίστηκαν στην Ακρόπολη έδωσαν πολλές απαντήσεις καθώς και το  πάθος του Δασκάλου τους.Υπάρχουν δεκάδες παιδιά που θα ήθελαν να μπουν σε αυτά τα μουσικά σύνολα και δεν βρίσκουν χώρο,γιατί απλά δεν φτιάχνονται ,ποιος ξέρει από ποια ταμπού.Για αυτό καλό θα ήταν να ανοίξει ένας διάλογος στο σχολείο μας .Είναι ένα χρόνιο αίτημα που δεν προχωράει.Αφορά τα εντός που πάντα θα είναι εσωτερικό θέμα διαλόγου και αν δεν είναι κακώς κατά τη γνώμη μου.Δε μιλάμε και για την υποπερίπτωση στη μουσική ,αν και γιατί όχι,οι επιλογές των ανθρώπων πρέπει να είναι σεβαστές και ένα σχολείο τέχνης δεν πρέπει να αποκλείει μουσικές ούτως ή άλλως.

Δεν υπάρχουν σχόλια: